Voor mij was de keuze om de aHSCT te gaan doen makkelijk, ik had voor mijn gevoel niks te verliezen. Als ik de aHSCT niet had gedaan weet ik zeker dat ik in korte tijd in de rolstoel was beland en dat was iets wat ik zonder te strijden niet had gewild. Ik weet zeker dat ik anders over 5 jaar had gezegd: “Wat nou als ik de behandeling had gedaan? Had ik het maar geprobeerd”.
De 4 jaar dat ik de diagnose had ben ik heel hard achteruit gegaan. Van een vrije zelfstandige vrouw ging ik naar een afhankelijke thuiszittende vrouw. Ik deed geen spontane uitstapjes meer en dacht overal over na.
Onderschat de behandeling niet en onderschat ook zeker het traject erna niet. Ik voel me nu ik dit schrijf (5mnd post aHSCT) sterker in mijn lichaam en geest maar ben er nog lang niet. Het herstel gaat met kleine stapjes. Het kost veel kracht om mijn spieren weer sterk te maken maar het kost me ook veel kracht en tijd om mijn hersenen weer te laten functioneren om mijn lichaam aan te sturen. We gaan voor kwaliteit en dat gaat met vallen en opstaan.
Mexico zou zeker weer mijn keuze zijn. Het was ontzettend fijn om deze behandeling samen te doen met iemand die je lief is. Iemand die je vertrouwen geeft en die ook ziet wat je allemaal doormaakt. Die een extra oor is omdat veel van de behandeling en wat er gezegd wordt jou niet bereikt.
